مدح و شهادت حضرت علی اکبر علیه‌السلام
هر دل که سوز عشق تکانش نمی‌دهد حق در حریم قـرب، مکانش نمی‌دهد تا نشکند دلی به حقـیقت، خدای عشق نور و صفا به جوهـر جانش نمی‌دهد چون شمع هر که دعوی روشنگری کند تـقـدیـر غـیر اشـک روانـش نمی‌دهـد »هر گل که بیشتر به چمن می‌دهد صفا گـلـچـین روزگار، امـانـش نـمی‌دهد« آلاله‌ای که داغ ندیده‌ست، دست غیب جـا در صف شکـسـته‌دلانـش نمی‌دهد هر دل که نیست تشنۀ جام بلا، خدای سودای عـشق و سوز نهانش نمی‌دهد وآن‌کس که دل به آل علی بست، جبرئیل جز حرف عاشـقی به زبانش نمی‌دهد در نینوای عشق کسی بهتر از حسین از جان، رضا به مرگ جوانش نمی‌دهد آن‌قدر تشنه است که یک بـوسۀ وداع پـایـان بـه آتـش هـیـجـانـش نـمی‌دهـد صد چشمِ انتظار به ره مانده است و اشک مهـلـت بـه دیـدۀ نـگـرانـش نـمـی‌دهـد پشت سرِ مسافرش از خیمه آب ریخت وقـتی که دیـد گـریـه امـانش نمی‌دهـد زیباتر از علی کسی از اهل‌بیت وحی جـان در ره امــام زمـانـش نـمـی‌دهـد |